چند نکته که باید از "عسل بدیعی" بیاموزیم

خوشبختانه ما جامعه ای داریم که انسان دوستی و نیک اندیشی و نیک خواهی در آن، ریشه های فرهنگی دیرینه دارد و هنوز می توان با استناد به فرهنگ و ادبیات غنی این مرز و بوم به افراد جامعه، کلام بزرگانمان را یادآوری کرد.

شخصیت های محبوب در حیطه های هنری، علمی، ورزشی و نظایر آن، شخصیت هایی هستند که به عنوان الگوی نقش (role models)، می توانند بر باورها، نگرش ها و رفتارهای افراد جامعه در سطح وسیعی تاثیرگذار باشند و این تاثیرگذاری همچنان که می تواند سمت وسویی منفی یا مادی و منفعت طلبانه بگیرد –آنگاه که این محبوبیت و نفوذ گسترده، در خدمت تبلیغات محصولات تجاری و سودافزایی سرمایه داری و سرمایه داران قرار می گیرد- می تواند راه خود را به سمت اهدافی عالی و متعالی در جهت ارتقای شرایط اجتماعی و سلامت جامعه انسانی و توسعه اخلاقی جامعه نیز بگشاید و با معرفی کنش های نیک اندیشانه، یا شناساندن الگوهای رفتاری تاییدآمیز، ثمراتی به بار آورد که نفع همگانی در بر داشته باشد.

اخیرا در پی درگذشت نابهنگام عسل بدیعی یکی از هنرمندان ارزشمند این کشور و منتشر شدنِ خبر تصمیمِ اندیشیده و اراده وی، معطوف به اهدای اعضای بدنش به افرادی که نیازمند پیوند این اعضا بوده اند، توجه و تحسین عمومی افراد جامعه نسبت به ایشان و این عمل خیراندیشانه او را بیش از پیش برانگیخته است و می توان پیش بینی کرد که صرف کسب اطلاع از اقدام انسانی این هنرمند فقید و تبعات آن، می توانسته به میزان قابل توجهی بر نسبت افرادی که اساسا از«امکان اهدای عضو در ایران» نامطلع بوده اند، یا نسبت افرادی که از این پس به صف«داوطلبان اهدای عضو» به صورت جدی خواهند پیوست و به جست وجوی مراکز مربوطه – نظیر بیمارستان دکتر مسیح دانشوری در مجموعه دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی- خواهند پرداخت و«کارت اهدای عضو» دریافت خواهند کرد، افزوده باشد و توجه عمومی را نسبت به چنین اقداماتی در سطحی وسیع جلب کرده باشد و موجی نوین از اقدامات انسان دوستانه را در کشور رقم بزند که شاید تاکنون سایر اقدامات رسانه ای یا آموزش های محدود و مرسوم پیش از آن، هرگز در این ابعاد موفق به ایجاد آن نشده باشد.

خوشبختانه ما جامعه ای داریم که انسان دوستی و نیک اندیشی و نیک خواهی در آن، ریشه های فرهنگی دیرینه دارد و هنوز می توان با استناد به فرهنگ و ادبیات غنی این مرز و بوم به افراد جامعه، کلام بزرگانمان را یادآوری کرد مبنی بر اینکه «بنی آدم اعضای یکدیگرند»، اما در عین اینکه عرصه ها و دستاوردهای علمی و فنی و پزشکی ما زمینه های لازم برای شیوه های نوین«دستگیری از نیازمندان» نظیر امکانات پیوند اعضا و اهدای عضو را به مدد توسعه علمی و فناورانه تامین و فراهم می کنند، همچنان، نیاز به این وجود دارد تا مردم خود را آگاه سازیم و تشویق کنیم.

اینکه نه در ابعاد بسیار محدود و ناچیز فعلی، بلکه در ابعادی بس وسیع تر و متناسب تر با سابقه فرهنگ اخلاقی دیرینه ایرانیان، به اقداماتی نظیر اهدای اعضا با دیدی مثبت و عملی قاطع روی آورند و در نتیجه، در این کشور نیز همانند بسیاری کشورهای توسعه یافته، شاهد رشد روزافزون تعداد و نسبت اعضای جامعه داوطلبان اهدای عضو در کشور باشیم و به این شیوه شایسته که نشان از توسعه یافتگی فرهنگی، اجتماعی و اخلاقی کشور دارد نیز در کنار سایر حوزه های آشناتر یا پرسابقه تر نیکوکاری میان فردی - نظیر اهدای خون- فکر و تامل کنند و بدانیم که ضرورت دارد تا به گسترش آگاهی های جامعه در این خصوص به مدد آموزش، امکانات رسانه ای و همفکری و همیاری اجتماعی و مدنی یاری رسانیم.